اين دلي كه شكستي مال من نبود
خيلي وقت پيش تقديم به تو شد.خوشحالم چون حالا ميتونم جاي دل سنگ بذارم تو سينه


كاش همانطور كه از شكستن تكه اي شيشه بر ميگردي و نگاهش ميكني
وقتي دل مرا شكاندي 1بار بر ميگشتي.فقط نيم نگاهي ميكردي


تو دل منو شكستي و لي من دل تو رو نمي شكنم چون يك دل شكسته بهتر از دو دل شكسته است
 


ديدي آنرا كه تو خواندي به جهان يار ترين
سينه را ساختي از عشقش سر شارترين
آنكه مي گفت منم بهر تو غمخوار ترين
چه دل آزار شد آخر،چه دل آزار ترين
ديدي
 


به تو سپرده بودمش
با هزار و يك اميد
و حالا براي هزارو يكمين بار
دلم را مي برم
تا شكستگي اش را
گچ بگيرند

سنگ در بركه مي اندازم و مي پندارم
با همين سنگ زدن ماه به هم ميريزد
كِي به انداختن سنگ پياپي در آب
ماه را ميشود از حافظه آب گرفت



گفتي شتاب رفتن من از براي توست
آهسته تر برو كه دلم زير پاي توست




يادمان باشد:
اگر خاطرمان تنها ماند طلب عشق ز هر بي سر و پايي نكنيم
كه در اين بحر دو رنگي و ريا دگر حتي طلب آب ز دريا نكنيم

 

يارب تو او را همچو من بر غم گرفتارش مكن
در شهر غربت اي خدا هرگز تو آزارش مكن
هر چند او از رفتنش چشمان من گريان نمود
ليك اي خداي مهربان از غصه پر بارش مكن
 

تو بارون كه رفتي شبم زيرو رو شد
يه بغض شكسته رفيق گلو ش
 


احساس سوختن به تماشا نمي شود
آتش بگير تا كه بداني چه مي كشم





زتو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از كوي تو ليكن عقب سر نگران
ما گذشتيم و گذشت آنچه تو با ما كردي
تو بمان و دگران واي به حال دگران